Savrul Sen T/arafıma
kimsesizliğimden
yine sarıldım kaleme
satırlarım eğik kelimeler muamma
dört duvar yalnızlığı örseliyor
ruhumu
bu sessizlik intihar gibi kesiyor soluksuz nefesimi
yine soğuk bir mart gecesi
yine ucuz bir mum alevi gibi üşüyor yüreğim
gül yarası açılıyor sessizliğin eşiğinde
rayından fırlamış bir tren vagonu
gibi
saçı başı dağınık satırlar dökülüyor
senden habersiz sayfa aralarına
ölüden farkı yok
biraz da benim gibi
sende küle dönsen
savrulsan sen t/arafıma
bilmediğin kaç yanık var senden
hatıra
incinen savruk ben de
olmasi imkansız diye diye
körelmiş bir duygu sabahı beklerken
sözlerinin yüzünden yük oldu uykusuzgeceler
eşkiya bir kahır gibi biçti ömrümü
hissediyorum nefesini haydi gel
gel öp gözlerimden
yalvarmamsa istediğin yalvarıyorum işte
uzat ellerini hiçsizliğime
uzat ellerini
uzat sensizliğime
Şiir : Ayfer Aksoy
Sunum : Ayşem
